Ojczyzna

Ale ojczyzna ma w naszej cywilizacji jeszcze inny wymiar, nie historyczny, lecz ponadhistoryczny. Jan Paweł II w swojej ostatniej książce „Pamięć i tożsamość“ pisał: „Odejście Chrystusa otwarło pojęcie ojczyzny w kierunku eschatologii i wieczności ojczyzny, ale bynajmniej nie odebrało niczego jego treści doczesnej. Wiemy z doświadczenia polskich dziejów, na ile inspiracja wiecznej ojczyzny zrodziła gotowość służenia ojczyźnie doczesnej, wyzwalała w obywatelach gotowość do wszelkich poświęceń dla niej – poświęceń niejednokrotnie heroicznych. Święci, których Kościół wyniósł na ołtarze w ciągu dziejów, a zwłaszcza w ostatnich stuleciach, świadczą o tym w sposób szczególnie wymowny”. Nie trzeba być chrześcijaninem, jak większość Polaków, by móc odczuwać tę inspirację, nie trzeba być nawet wierzącym, wystarczy namysł nad granicami naszej wiedzy o ludzkiej egzystencji i świadomość jej paradoksów. Polacy, nie inaczej jak Amerykanie, mieli – i mimo usilnych prób liberalnej dekonstrukcji