Czad na Szucha

Trudno pojąć polską politykę wobec Białorusi. Zdaje się bowiem, iż przeżywamy teraz kolejny z etapów czułości wobec Łukaszenki. Były wypowiedzi o współpracy, ciepłym człowieku. Ludzie odpowiedzialni za konstruowanie strategii tych relacji na spotkaniach z ekspertami dają wprost do zrozumienia, że celem naszej dyplomacji jest dążenie do „pozyskania” satrapy z Mińska i zdaje się, iż wierzą w możliwość powodzenia tego planu. Owe „pozyskanie” ma się dokonać mimo prześladowania Polaków (przypomnijmy: Związek Polaków na Białorusi działa nielegalnie, jego działacze są na celowniku miejscowego KGB), ograniczania dostępu do polskiej prasy (polskie gazety na Białoruś są przemycane z RP, nasi rodacy nie mają prawa ich wydawać), zakłamywania polskiej historii w podręcznikach szkolnych (żołnierze AK są przedstawiani jako degeneraci i mordercy) oraz walki z nauką języka polskiego. Za znacznie słabsze działania antypolskie na Litwie toczymy zaciętą walkę z Wilnem (zdecydowana