Młodzi ludzie. Tacy sami jak my

Skromne „Sierpniowe niebo…” Dobrowolskiego stanowi ciekawe dokonanie formalne. Twórca znanego „Portrecisty” relacjonuje udział kilkunastu osób (i trzech pokoleń) w Powstaniu Warszawskim, za pomocą techniki tzw. docu-dramy.   Zdjęcia i fragmenty fascynujących kronik (powstańczych, niemieckich, alianckich) miesza z inscenizacją. Kolorową fabułę ze stylizowaną na dokument czarno-białą rekonstrukcją. Scenom z walk i życia w Warszawie przed godziną „W” towarzyszą melodeklamacje raperów, pokazanych na ulicach i w studiu. W krótkich fleszach zderza też Dobrowolski ujęcia ze znaczących miejsc zabijanego miasta z ich kształtem obecnym. Przed widzem młode twarze powstańców, przeżywających wolnościowe uniesienie, i osoby, które dotrwały do naszych czasów, a także rozwijające się w czasie losy, postawy wczorajsze i dzisiejsze. To dużo jak na dzieło szkicowe, napotykające przeszkody. Starczy rzec, że ukończone prawie dwa lata po śmierci grającego jedną z głównych ról Krzysztofa Kolbergera.   Mamy