Tu nie ma wrogów, są sojusznicy

Mój wielce czcigodny Sąsiad z ostatniej strony „GP” pyta, czy wezmę udział w upamiętnieniach ofiar ludobójstwa na Wołyniu i w Galicji Wschodniej. Rozumiem, iż powątpiewa, czy można pogodzić domaganie się o prawdę o tej straszliwej zbrodni dokonanej przez ukraińskich nacjonalistów (bardzo często po prostu sąsiadów swoich ofiar) z popieraniem domagających się niepodległości Ukraińców, wśród których są także ludzie odwołujący się do tradycji UPA (a przynajmniej jej części). Szanowny Księże, czynię tak od kilkunastu lat – spisuję relacje Polaków cudem ocalałych z ludobójstwa, odwiedzam z nimi miejsca śmierci ich najbliższych, ale jednocześnie nie mam wątpliwości, iż tylko suwerenna Ukraina będzie w stanie stanąć w prawdzie i poprosić o pojednanie. O obowiązku domagania się prawdy o masakrze dziesiątków tysięcy Polaków piszą i mówią wszyscy wymienieni przez Księdza autorzy. Telewizja Republika, w której Ksiądz mimo zaproszenia nie chce wystąpić, upamiętniła straszliwe