Samotność mędrców mistrzyni

Samotność – oraz pożytki, jakie można mieć z samotności – literatura europejska zachwalała, od czasów starożytnych, na różne sposoby. Mickiewicz w „Dziadów” części III zachwala samotność w więzieniu. W prologu do tej części Anioł mówi do śpiącego Więźnia: „My uprosiliśmy Boga, / By cię oddał w ręce wroga. / Samotność mędrców mistrzyni: / I ty w samotnym więzieniu, / Jako prorok na pustyni, / Dumaj o twym przeznaczeniu”. Mickiewicz, przez usta Anioła, mówi tu nam w istocie coś takiego: – Więzienie jest dobre, bowiem pozwala uwięzionemu, w samotności, rozmyślać o swoim losie. – Lub mówi inaczej: – Więzienie w wileńskim klasztorze bazylianów było dla mnie dobre, bowiem dzięki niemu rozpoznałem moje przeznaczenie. – I jeszcze coś więcej mówi: – To właśnie tam, „w samotnym więzieniu”, stałem się prorokiem mojego narodu. – Co o tym myśleć? W którejś z moich książek (to było tak dawno, że już nie pamiętam, w której – może w „Żmucie”) jest fragment opowiadający o