Ruchome święta

Gil trafia tam cudem, uciekając w nocny Paryż przed praktyczną narzeczoną (McAdams), jej wścibskimi rodzicami i chełpliwym przyjacielem (Sheen). Spotkanie z dawną bohemą wygląda na spełnienie snów, bo Gilowi od zawsze marzyła się wielka proza, pisana w mieście artystów, bez oglądania się na hollywoodzką kasę… Niedoszła żona, teściowie chcą mu to wybić z głowy. Toteż Gil zagłębia się we współczesne paryskie zaułki, zaprzyjaźnia się ze śliczną bukinistką, zdobywa informacje u pięknej przewodniczki (Bruni). A w przeszłości skutecznie bryluje w światku artystów straconego pokolenia (pokolenia epoki jazzu). Świadectwo swojego faktycznego zabłąkania się w przeszłość znajdzie współcześnie w książce kupionej na bulwarach nad Sekwaną. Tego chwytu reżyser nie wyjaśnia, bo w kinie wolno już fantazjować bez naukowych pytań i odpowiedzi. Allen zresztą ani się od gatunkowej fantastyki nie odżegnuje, ani nie musi zgłaszać specjalnego akcesu. Dawno temu nakręcił „Śpiocha”, potem „Zeliga”, „Purpurową