Echo niosło daleko (Wspomnienia Józefy Bryg)

Pewna znajoma Ukrainka ukryła nas w piwnicy mieszczącej się w stodole. Wraz z przybywającymi Polakami przyszła ukraińska konfidentka, która po usłyszeniu wystrzału zaczęła głośno krzyczeć. Wtedy banderowcy weszli do środka i wszystkich przepędzili ze schronu. Wygonili nas na łąkę, gdzie już było dużo ludzi i nadal przybywali ze wszystkich stron, prowadzeni pod karabinami. Cały dzień było słychać komendę „Dawaj! Dawaj!”. Do dziś słyszę to zawołanie Moje dzieciństwo to paniczny strach. Młodość – to ciągły smutek i żal z powodu osierocenia. Starszy wiek – też niełaskawy – „samotność”. Nazywam się Józefa Bryg, pochodzę z rodziny rolniczej, ojciec Władysław Szczepan Jamrozik był ogrodnikiem, mama Aniela, z domu Hirska, należała do Stronnictwa Ludowego i czynnie uczestniczyła w jego działalności (wiem to od starszej siostry). Urodziłam się w Jarosławiu. W czasie wojny, tuż po wejściu Rosjan, deportowano wszystkich mieszkających po prawej stronie Sanu na tereny koło