Żal za prymusem i zdrada za pazurami

Warto czytać wypowiedzi byłych ambasadorów, którzy dziś występują w roli recenzentów polityki zagranicznej rządu PiS. Na tym polu szczególnie aktywny jest ostatnio Ryszard Schnepf. Od kilku miesięcy były reprezentant Rzeczypospolitej w Waszyngtonie, wcześniej wiceszef dyplomacji, biadoli nad dramatyczną pozycją Polski na arenie międzynarodowej. Szlocha, że byliśmy prymusem, a teraz nie jesteśmy nawet na pozycji średniego ucznia. Uzewnętrznienia Schnepfa wyglądają na autentyczne, bo przecież on i jemu podobni tak wyobrażają sobie aktywność naszego kraju: my się staramy i ktoś nam wystawia oceny. Zabiegamy, rzecz jasna, o jak najlepsze, staramy się, ile sił. A „wielki nauczyciel” obserwuje nasze wysiłki, chwali postępy, gani niesubordynację, wyznacza zadania. Dramatem polskiej polityki międzynarodowej ostatnich lat była postawa ucznia, lokująca nas na „dzień dobry” na pozycji słuchacza, a nie mówcy starającego się narzucić swą narrację. Co można osiągnąć – czyli