Sprawiedliwa wojna z terrorem

Wojujący islamiści wypowiedzieli Europie (cywilizacji zachodniej i chrześcijaństwu) wojnę. W takiej sytuacji obrona jest nie tylko usprawiedliwiona, ale wręcz konieczna, jest wojną sprawiedliwą lub samoobroną. Jest nią nie pisanie kredą po chodniku czy koncerty, ale zdecydowane działania polityczne, policyjne, a gdy trzeba – militarne, często wiążące się z jednoznacznym ograniczeniem wsparcia, jakie otrzymują nieliczni radykałowie od licznych „umiarkowanych” muzułmanów. Przemoc w tej sytuacji jest usprawiedliwiona faktem, że ktoś wypowiedział nam wojnę. Oczywiście nie da się wprost zastosować koncepcji wojny sprawiedliwej do wojny z terroryzmem. Trudno bowiem jasno sprecyzować, jak w sytuacji wojny partyzanckiej, wspieranej – przynajmniej przez zaniechanie, a częściej przez ukrywanie czy pomoc finansową – przez całe islamskie dzielnice, rozumieć ludność cywilną, która nie może i nie powinna być ofiarą wojny. A jeszcze trudniej wskazać podmiot, który jest wrogiem. Nie