Polskie multi-kulti

Nie lubię określenia „oni”. Nosi w sobie bardzo groźny potencjał dystynkcji. Używane w obrębie jednej wspólnoty politycznej, błyskawicznie doprowadza do jej zniszczenia, rozbicia fundamentu tego, co polityczne, czyli zrozumienia, że istniejemy „my” przy wszystkich naszych konfliktach i problemach. „My”, a nie kilka zwaśnionych plemion. Zresztą wystarczy przypomnieć najbardziej podły i haniebny wyczyn propagandowy w polskim bagienku – słynny spot wyborczy poprzedniej władzy, pierwszy w dziejach Trzeciej RP wypadek, gdy przerzucono punkt ciężkości kampanii z ataku na polityków na atak, którego celem okazali się współobywatele. Spot ten nosił tytuł „ONI pójdą na wybory”. Szkody okazały się trwałe. Wciąż słyszę, że my, ludzie, którzy nie zgadzają się z każdą durnotą UE, osoby, które nie zapomniały o stopniu skorumpowania poprzedniej ekipy, my, którzy chcemy pamiętać o Smoleńsku, my, którzy wierzymy, że mądrość pokoleń bywa rozsądniejsza niż tezy kilku postępowców z