Niedopowiedzenia komunikacyjne

Znany hiszpański powieściopisarz i dziennikarz Arturo Pérez-Reverte opisał przed laty (przełom wieku, rzecz przeczytana w zbiorze felietonów z lat 1998‒2001), jak to w ekspresie do Mediolanu runął mu mit tajemniczej damy z pociągu. Zagadkowa Włoszka, z którą podróżował w przedziale, okazała się rozwiać w pył cały swój czar, nie wypowiadając nawet słowa do iberyjskiego publicysty. Wypowiedziała za to setki (a może i tysiące) słów do telefonu, przez który, jak ubolewał Pérez-Reverte, rozmawiała przez całą podróż. Tajemnice i zagadki, których doszukiwał się w oczach Włoszki, ustępowały miejsca zażenowaniu i irytacji poziomem rozmowy i bezczelnością, z którą ignorowała fakt, że nie jest sama w przedziale. To było w czasach, gdy o smartfonach nikt nie słyszał, a telefony komórkowe były dużo mniej powszechne niż dziś. Biedny Arturo pisał, jak to rozstaje się z mitem „damy z pociągu”, który to mit został na zawsze zgwałcony i wyparty z pamięci powszednią włoską paplaniną.