Plastelinowi Teutoni atakują

Animację, jak komiks, można traktować lekko, choć jedno i drugie bywa wehikułem emocji zbiorowych. Figurki popkultury skracają dystans między autorem i jego demonami, zezwalają na ekstrawagancję, wymuszają śmiałe alegorie, ostrzą diagnozy. Dlatego Nick Park, brytyjski oscarowy animator radosnych plastelinowych pacynek („Wallace i Gromit: Wściekłe gacie”, „W. i G.: Golenie owiec”, „Uciekające kurczaki”…) jest twórcą kultowym. W „Jaskiniowcu” oglądamy luzacki anachroniczny świat jak we „Flintstonach” z lat 60. Ale tam chodziło o zabawną nowoczesność zbudowaną z elementów „dinozaurycznych” i jaskiniowych. Tutaj niewinna fantazja o słodkich prymitywach zintegrowanych z przyrodą, wśród których są bystrzaki i niedołęgi, chutliwa wdowa, stary mędrzec i niegłupi prosiaczek – niepostrzeżenie staje się karykaturą stosunków europejskich. Ekologiczna bajeczka odsłania polityczny pazur. Ów słodki świat niszczy bowiem agresja zakutych w blachy pogromców z cywilizacji brązu.