Nur für Deutsche

Trudno orzec, czy była szansa na obraz wielki, ale wydarzenie, stanowiące punkt wyjścia do „Twarzy”, to materiał na film przejmujący. Widzowie mrocznego „Vanila Sky” wiedzą, o co chodzi. Jeśli twarz, jeśli oczy są zwierciadłem duszy, to człowieka z cudzym przeszczepionym obliczem dotkną nie tylko fizjologiczne kłopoty. Kwestia rozpoznawalności to problem nawet dla kota czy psa, a co dopiero dla sąsiadów i zakochanej kobiety. Szumowską bardziej interesuje rozprawa z polskością. Zaczyna od błazeństw mediów i reklamy, wprzęgających ofiarę do branżowego rydwanu. Ale nie po to bohater jest skłóconym z proboszczem, długowłosym wyznawcą hard metalu i jednym z monterów pretensjonalnej figury Chrystusa Króla, żeby poprzestać na psycho- i socjologii. Jego sytuację wykorzystuje Szumowska do wielkiej jazdy na to, co celebrytom jej pokroju w Polsce przeszkadza, żeby już całkiem mogli poczuć się Europą. Można tej Polski nie lubić, ale żeby powstała sztuka, trzeba spróbować ją