„Róża” z bezpieki. Grajcie im ostro, bo to ich ostatni dzień…

Przełom lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. w Polsce był okresem potocznie określanym mianem stalinowskiego, w którym główną rolę – obok aktywistów PPR – odegrali funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. To im powierzono fizyczną eliminację przeciwników ustroju komunistycznego, a w szczególności zbrojnego podziemia niepodległościowego. W teorii mieli to być ludzie ideologicznie pewni, najlepiej członkowie organizacji komunistycznych z okresu międzywojennego lub tacy, którzy podczas okupacji brali aktywny udział w „czerwonej konspiracji”. W praktyce do bezpieki bardzo często zgłaszali się ludzie nieuświadomieni politycznie, legitymujący się kilkoma klasami szkoły powszechnej. Służba była dla nich życiowym awansem, za który gotowi byli oddać życie. Ponadto permanentna propaganda ukazująca podziemie jako wroga klasowego, odpowiedzialnego za wszelką krzywdę chłopa i robotnika, oraz poczucie, że poprzez ofiarną służbę budują państwo dobrobytu sprawiało,