Niezamierzona śmieszność

Dawno, dawno temu polityka była dziedziną poważną i to samo można było powiedzieć o politykach. Oczywiście bywali wśród nich ludzie z pewnymi słabostkami, zdarzali się też osobnicy dowcipni, ale utrzymujący się w ramach konwencji. Kto ją łamał, wypadał z gry. Ci, którzy nie potrafili kontrolować się, zatrudniali ekspertów od wizerunku, dbających o to, żeby pod ręką zawsze znajdował się odpowiedni cytat, żart, anegdota, w czym celowali zwłaszcza prezydenci amerykańscy.  Europejczycy byli bardziej sztywni, ale przecież ostatni polityk starej daty Charles de Gaulle rozumiał, jaką rolę (niszczącą lub kreującą) może odgrywać żart, więc kolekcjonował żarty o sobie, a niewykluczone, że stymulował ich wypuszczanie. Oczywiście były to żarty ocieplające, nigdy dyskredytujące. Paparazzi, polityczna konkurencja i media społecznościowe sprawiły, że sytuacja wymknęła się spod kontroli. Zwłaszcza że coraz mniejszą rolę w życiu politycznym zaczęła odgrywać erudycja, kindersztuba i