Święta bez maski

Mój przyjaciel przyjechał oddać pożyczoną drabinkę. Był w rękawiczkach i w maseczce. On stał przy furtce, ja w drzwiach domu. Pogadaliśmy chwilę. Powiedział nagle: „Jakby co, to właśnie się uśmiecham”. Musiał to powiedzieć z oczywistych powodów: pod maską nie widać wyrazu twarzy. No właśnie. Przestajemy widzieć swoje twarze. Dzwonimy do rodziny, włączamy Skype czy inne aplikacje z kamerą, by się zobaczyć i poczuć, że się „spotykamy”. A teraz święta.  Pierwsze święta spędzane w taki sposób, osobno, czasem samotnie. Dopiero brak możliwości wspólnego świętowania w pełnym wymiarze uwidacznia najmocniej, w jak trudnym znaleźliśmy się momencie, na jakim zakręcie stanął świat. Nie spotkamy się więc znowu na Triduum Paschalnym. Nie będziemy, jak co roku, zajmować ławki dla rodziny przed mszą Wigilii Paschalnej u dominikanów na ul. Freta. Nie pojawi się w kościele mój ulubiony wykładowca historii starożytnej, z którym po latach widuję się właśnie tylko w czasie tej mszy. My