Putinowska narracja Tuska

Przemysł pogardy zwykle notuje najwyższe obroty w okolicach rocznicy katastrofy smoleńskiej.

Dezawuowanie tej tragedii, pogarda dla jej ofiar i ich bliskich, nienawiść wobec tych, którzy usiłują przeciwstawić się moskiewskiej i POstkomunistycznej propagandzie – wszystko to znamy od lat, te same powtarzalne chwyty, te same stacje telewizyjne, ci sami dziennikarze, politycy, celebryci. I zawsze ten sam wodzirej – były premier Donald Tusk.

W każdą kolejną rocznicę (a niekiedy i miesięcznicę) katastrofy smoleńskiej ten polityk występuje z atakiem, nie rozumiejąc najwyraźniej, że ta reguła zdradza jego emocje – zdaje się, że największą z nich jest strach. Donald Tusk w 2005 roku podjął z gronem swych współpracowników decyzję, która zaważyła na kolejnych kilkunastu latach życia politycznego w kraju – że podzieli Polaków głębokim rowem nienawiści. To wtedy uruchomiono przemysł pogardy, który koncentrował się przede wszystkim na prezydencie  Lechu