Duchy Krakowskiego Przedmieścia

I kiedy owładnięci gorączką akcji przewracamy kolejną kartę, okazuje się, że skończył się tom… Podobno nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca, a trylogii przed zamknięciem ostatniego tomu. Zresztą, czy będzie to trylogia? Znając możliwości Tomasza Łysiaka, może to być równie dobrze pięcioksiąg, jak i dylogia. W każdym razie „Cytadelę” – pierwszy tom „Nieśmiertelnych” – przeczytałem jednym tchem, targany wzruszeniami i przedziwnym uczuciem, że autor opowiada mi coś, co doskonale znam, a zarazem nie znam, historię, która w moim mieście rozgrywa się cyklicznie, na Starówce, na Krakowskim Przedmieściu, gdzie każde pokolenie, nawet jeśli nie musi strzelać diamentami do wrogów, to prędzej czy później staje się kamieniami przez Boga rzucanymi na szaniec. Jednocześnie, mimo faktograficznej precyzji historyka, mimo obrazów dziwnie znajomych i powtarzających się konfliktów białych i czerwonych, zapaleńców i kunktatorów, tradycjonalistów i modernistów, jest to również