Marcin Wolski

Można powiedzieć, że agresja Rosji na Ukrainę wywołała w Polsce falę cudownych nawróceń. Szczególnie w sferach władzy. Pan premier nie twierdzi już, że „polskość to nienormalność”, tylko ze swoim ministrem spraw zagranicznych nawraca się na wyśmiewaną do niedawna ideę jagiellońską. Pan prezydent biega po pałacu w poszukiwaniu szabelki, pozostawionej tam przez świętej pamięci Lecha Kaczyńskiego, i pielgrzymuje do Turcji jako „Lew z Lechistanu”. Adam Michnik bije jak w bęben w wielkorosyjski imperializm, zamiast dbać o słuszne interesy narodu krymskiego i pisać do „przyjaciół Moskali”, jak po Smoleńsku na okładce „Wyborczej” –  „Spasibo!”. Zmiana tonu jest powszechna, emocje patriotyczne rozkołysane! Aż nie wypada się pytać, czy to strach tak wielki, czy raczej nadzieja, że na sytuacji można zbić kapitał, odwrócić tendencje sondażowe i odzyskać serca Polaków? Cóż, mimo radości z każdego nawróconego grzesznika mam nadzieję, że pamięć narodu nie okaże się tak słaba, że