Czarny czas – Szare Szeregi

Nikt nie wziął serio szemranej humanistyki, wikłającej Zośkę i Rudego z Szarych Szeregów w gejowski romans. Odcina się od tego reżyser „Kamieni na szaniec”, choć i on popadł w patriotyczną herezję. Gliński spróbował odbrązowić bohaterów książki Aleksandra Kamińskiego. Jego Rudy (Ziętek), Zośka (Sabat), Alek (Szeptycki) mają twarze z tamtych lat, ale są barwniejsi, bardziej młodzieńczy i obyczajowo wyzwoleni niż ci ustawieni na duchowych pomnikach. Wyglądają na zbuntowanych i roszczeniowych, nawet kapryśnych, choć przekonują w scenach małego sabotażu, gazowania kin, usuwania hitlerowskich flag i niemieckich napisów z pomnika Kopernika. Wierzy się w ich w przyjaźń, emocjonalną bliskość. Trudniej zmusić dzisiejszą Warszawę, by zagrała tamtą niezniszczoną powstaniem. Ujęcia z Lublina posłużyły za scenerię akcji pod Arsenałem, kiedy dwudziestka chłopców odbija więzionego i torturowanego na gestapo Rudego. Tu nowy kod wizualny i emocjonalny działa. Odwrotnie w sprawie