Gdzie jest Polska?

Swego czasu pogodziłem się, że istnieją dwie Polski. Jedna nasza – patriotyczna, solidarna, druga – związana z byłym systemem, okopana, uwłaszczona, Polska resortowych dzieci, zarażona ukąszeniem heglowskim, relatywna moralnie, mentalnie lewacka. Nie moja! Ale przynajmniej w tej mojej czułem się jak u siebie w domu – powtarzałem „nie ma wroga na prawicy” i chciałem wierzyć w to ze wszystkich sił. Myliłem się. Oto okazuje się, że zaraza sięgnęła Grenady. Oto co rusz słyszę w najbliższym kręgu argumenty, które trudno określić inaczej niż „narrację Putina”. Nie twierdzę, że świadomą. Ale to chyba jeszcze gorzej. Oto największy żyjący polski pisarz za dobrą monetę przyjmuje bajania o snajperach-banderowcach z Prawego Sektora, strzelających na Majdanie do swoich i berkutowców (brzmi to podobnie jak komunistyczne bajki o faszystach z AK); oto aspirujący do roli najwybitniejszego polskiego publicysty czynnie wspiera wizję polskich powstań jako kolejnych ataków paranoi – „