Utopia, ale jaka…!

Wszystkie powieści Wolskiego mają jeden wspólny mianownik: zaskakują. Kiedy nam się wydaje, że przedstawił już wszystkie historie alternatywne, opisał wszystkie rzeczywistości równoległe i zrobił z naszej wyobraźni projektor najbardziej odlotowych filmów – z uśmiechem podsuwa nam książkę, która znowu zmusza do myślenia Uśmiech jest zresztą ulubionym chwytem literackim Wolskiego; szczypta zabawy sprawia, że chętniej sięgamy po powieść podpisaną jego nazwiskiem niż po dzieła współczesnych proroków, może równie przenikliwych, lecz nierównie bardziej ponurych. Kilka scen godnych mistrzów Hollywoodu Wolski nie zaczyna „Sodomy” od trzęsienia ziemi, ale od sceny równie dynamicznej, acz bardziej kameralnej: oto piękna dziewczyna ucieka przed mordercami. Szuka ratunku w domu prezentera telewizyjnego Berna, twórcy mądrych i odważnych programów – i zostaje odprawiona z kwitkiem. Ów wspaniały dziennikarz jest właściwie wytworem medialnym, tak naprawdę to tchórz, narkoman, a na