My wszyscy w tym kondukcie

Szła w tym pochodzie cała Polska. Za wojskiem szli zwykli ludzie, niesiono setki wieńców. Dalej podążali duchowni – setki zakonników i księży oraz najwyżsi dostojnicy Kościoła. I w centralnym punkcie, na którym ogniskowały się oczy całego narodu, jechała, zaprzężona w sześć koni, laweta z trumną. Tuż za nią Pani Marszałkowa i obie pogrążone w smutku córeczki… „Trumno, trumno wysoka! Jakie wieziesz gruzy, Ile ruin w mrok twego zapadło się wieka? W nieruchomej szkatule, cichej i niedużej, Chcesz zamknąć Bożą chmurę? Ty myślisz – człowieka?!” Kazimierz Wierzyński – po niezwykle podniosłych uroczystościach pogrzebowych Marszałka Józefa Piłsudskiego – napisał o nich wiersz. Ten jeden z duchowych przewodników narodu romantyków i poetów żałobnym piórem próbował przekazać to, co czuli ówcześni Polacy: pęknięcie serca i żal za czymś Wielkim, co właśnie odchodzi. 12 maja 1935 r., 80 lat temu, umarł wskrzesiciel Polski, słusznie nazywany „Geniuszem Niepodległości”. Przez