Szabla i szklanka w aktach bezpieki

Przed kilkunastoma dniami, odnosząc się do sojuszu z Polską w ramach Grupy Wyszehradzkiej, premier Węgier Viktor Orbán powiedział, że narody Europy Środkowej stanowią  „wspólnotę losów na życie i śmierć”. – Za Polskę wielu z nas przelałoby w każdej chwili krew, a wielu Polaków oddałoby w razie potrzeby życie, by chronić Węgry. W przeszłości nieraz tak było – powiedział w wywiadzie dla „Bilda”. Przykładów na tę wspólnotę jest wiele. Także w aktach wyraźnie tym przerażonej peerelowskiej ubecji Gdy na przełomie października i listopada 1956 r. Węgry stanęły w ogniu, a Sowieci postanowili utopić we krwi węgierskie powstanie, w Polsce doszło do masowych przypadków solidaryzowania się z tym bratnim narodem. O tym, że solidarność była wszechobecna, świadczy lektura „Biuletynów Komitetu do Spraw  Bezpieczeństwa Publicznego”. Ściśle tajne wówczas ubeckie sprawozdania pokazują skalę zaangażowania, z jaką Polacy postanowili wesprzeć „bratanków” . Najgorętszy rok zimnej wojny