Człowiek umiaru i dialogu

Dużo nas łączyło, a przecież nasze ścieżki przecinały się jedynie sporadycznie. Do liceum nr 26 w Aninie Andrzej, młodszy ode mnie o siedem lat, trafił, kiedy ja już opuściłem jego mury. Zresztą dowiedziałem się o tym dopiero, gdy spotkaliśmy się na 50-leciu naszej szkoły. Bliższe kontakty sprowokowała historia, chociaż dopiero teraz przypominam sobie występ kabaretu „Sześćdziesiątka” dla pracowników Biblioteki Narodowej w 1981 r., który organizował jako przewodniczący miejscowej Solidarności. Później, kiedy Andrzej został wiceprezydentem Warszawy, pielgrzymowałem do niego na Miodową negocjować rozmaite sprawy związane ze środowiskiem polskich pisarzy. Już wtedy zaimponował mi dużą wiedzą na temat problemów kultury, prezentując śmiałą wizję rozwoju czytelnictwa, organizacji bibliotek (tu przydały się jego osobiste doświadczenia) i metody wspierania twórczości inne niż te stosowane dotychczas. Być może byłby znakomitym ministrem kultury. W następnych latach