Wybacz nam, Panie Boże

Sobotni wieczór, błonia klasztoru na Jasnej Górze. Słońce już dawno zaszło. Na termometrze zaledwie kilka stopni powyżej zera. Kilkadziesiąt tysięcy Polaków pada na kolana. W zmarzniętych dłoniach trzymają krzyże, różańce i białe świece. W pełnym skupieniu modlą się, przepraszają Boga za grzechy swoje i całego narodu. Za nienawiść, pychę, kłamstwo i nieczystość. I szczególnie – w Dniu Dziecka Utraconego – za aborcję Bożą Opatrzność w czasie Wielkiej Pokuty czuję na każdym kroku: od znalezionego w ostatniej chwili, tuż przed wyjazdem, transportu z Częstochowy do Warszawy, bez potrzeby tułania się po nocy pociągiem z przesiadką w Łodzi, aż po wstrzymanie deszczu, który spadł dopiero w nocy. Chociaż prognozy pogody przez cały tydzień zapowiadały na sobotę opady, słońce świeciło praktycznie bez przerwy. Wstajemy z kanap Gdy docieram na Jasną Górę, jestem zaskoczona frekwencją. Spodziewałam się kilku, może kilkunastu tysięcy osób. Tymczasem – jak szacuje biuro prasowe