Żydowski hrabia

Często wyglądało to mniej więcej tak. Zasłuchany szef w wyszmelcowanym kombinezonie, z uniesionymi na czoło okularami i palnikiem acetylenowym w rękach, a z ciemnego kąta szopy dochodził przyjemny głos hrabiego: „Książęta Thurn und Taxis spokrewnieni są z Radziwiłłami przez...”. I tak dalej. W dodatku lekko grasejował. Tego dnia hrabia otrzymał tygodniówkę od swego pracodawcy i ruszyliśmy w obchód po knajpach. W barze „Metro” przywitał się serdecznie z brodatym śmieciarzem o wyglądzie patriarchy. Niegdyś gościł tego bezdomnego włóczęgę w swoim mieszkaniu. Gdzie indziej wdał się w dyskusję z człowiekiem w okularach. Był to wybitny muzykolog ze skłonnością do alkoholu. Obaj ze znawstwem rozprawiali o wirtuozerii pianistycznej Józefa Hofmana. Dzwoniło szkło. Hrabia miał szeroki gest i wszędzie, gdzie wstępowaliśmy, stawiał hojnie znajomym i nieznajomym. Potrzebującym udzielał pożyczek. Podziwiałem jego beztroskę: ojciec czworga dzieci, piąte było w drodze. Hołdował zasadzie dni chudych