Twardy front

Wiele opracowań poświęcono bohaterskiej obronie Starówki, walkom na Mokotowie, Żoliborzu czy Przyczółku Czerniakowskim, nieliczne natomiast traktują o walkach powstańczych w Śródmieściu. A przecież dzielnica ta broniła się najdłużej. Żołnierze Śródmieścia złożyli broń dopiero 2 października 1944 r., po podpisaniu układu kapitulacyjnego Jednym z symboli polskiego trwania na stanowisku była linia umocnień w Śródmieściu Północnym, nazwana „twardym frontem”. Żołnierze toczyli tu ciężkie walki obronne, skutecznie osłaniając centrum stolicy przed atakami wroga, utrzymując do końca Powstania obszar Śródmieścia pomiędzy ulicami Towarową od zachodu oraz Grzybowską i Królewską od północy. 9 września 1944 r. „Biuletyn Informacyjny” – naczelny organ prasowy Komendy Głównej AK – pisał: „Jest w powstańczej Warszawie odcinek frontu, który wybitnie odznaczył się w czasie tych sześciu tygodni walk. […] Jest to front o najwyższych wartościach bojowych. Twardy, zacięty front