Lęk przed realnym zagrożeniem, a nie ksenofobia

Przyznam, iż nie mogę słuchać apeli tzw. celebrytów o przyjmowanie uchodźców. Zawodzeń nad niewdzięcznością i hipokryzją Polaków, bo „przecież sami kiedyś uciekaliśmy i wtedy nas przyjmowano” oraz jeszcze głupszych płaczów nad „niszczeniem idei Solidarności”. Nie przekonuje mnie również argument, że kilkanaście tysięcy ludzi to grupa niezauważalna w 38-milionowym społeczeństwie. Zjawisko, które dzisiaj tak dramatycznie ujawniło się choćby na Węgrzech i w Grecji, będzie trwać. A fala imigrantów czy uciekinierów nie jest na pewno ostatnią. Ich końca nie widać, każdy, kto mówi inaczej, po prostu mija się z prawdą. Zatem nie chodzi o żadne kilkanaście tysięcy osób mających trafić do Polski, lecz o kolejne dziesiątki tysięcy, które być może także będziemy musieli przyjąć. Nie jest też prawdą, iż terroryści mają swoje kontakty i szerokim łukiem omijają miejsca z rzeszami uciekinierów. Jest dokładnie odwrotnie. I to z dwóch powodów. Chaos, jaki wywołuje taka rozemocjonowana