Posłowie do political fiction

Po ostatnim wstępniaku rozdzwoniły się w redakcji telefony znajomych i nieznajomych dopytujących o rozszyfrowanie nazwisk bohaterów felietonu. Moje zaklinanie, że to fikcja i postacie wymyślone nic nie dały. Zagadkowe, że im kreatura gorsza tym więcej osób przypisywało sobie, że może mieć coś z nią wspólnego. Kompletny brak zrozumienia, że felieton ma prawo przerysowywać cechy, czynić ludzkie wady śmiesznymi, brali wprost i bardzo osobiście. Komuna śmiechu nie uczyła, a III RP była nadęta jak Wałęsa po pytaniu o Bolka. Odkrycie, że ktoś potrafi powiedzieć albo napisać coś śmiesznego jest nad Wisłą kopernikańskim przełomem. Uraczyła mnie tak jedna z przyzwoitszych osób jakie znam, Hanka Macierewicz, po urodzinach Antoniego Macierewicza twierdząc, ze zdumieniem, że mam poczucie humoru. Wszystko dobrze ale znamy się ponad trzydzieści lat i dopiero teraz to zauważyła? To znaczy, że wszystkie moje dowcipy brali na serio! Przynajmniej wiem czemu mam tyle procesów. Już