Popkultura na wojnie idei

Czy popkultura może stanowić formę miękkiej indoktrynacji? Twierdząca odpowiedź nie powinna być dla nikogo zaskoczeniem. Im lepsza artystycznie, im sprawniej dostosowana do potrzeb masowych odbiorców – tym skuteczniejsza. Obserwacja choćby Netflixa i HBO nie pozostawia złudzeń. Kontrkultura, chrystofobia i tęczowa rewolucja obyczajowa na dobre rozgościły się w mainstreamie. Ale nie jesteśmy Amiszami – świadomość realiów nie powinna skutkować zamknięciem się na popkulturę.   Wiedzą o tym wszyscy, którzy pamiętają PRL-owskie seriale „Czterej pancerni i pies” i „Stawka większa niż życie”, że to nie tylko ładnie opowiedziane historie wojenne. To przemycona za filmowymi obrazami interpretacja dziejów, która – skuteczniej niż podręczniki szkolne tamtych czasów – przekazywała kolejnym pokoleniom polskich widzów pozytywny obraz „wyzwolenia” Polski przez Armię Czerwoną i kościuszkowców. A w rzeczywistości – przepoczwarzania się podbitego przez Niemców kraju w strefę wpływów