Ich nie da się zastąpić

Pisałem wtedy: „Mam Ją jeszcze przed oczyma. Trochę ponad miesiąc przed tragiczną śmiercią, na Nadzwyczajnym Zjeździe Adwokatury, 6 marca tego roku, zamieniłem z Nią dosłownie jedno, może dwa konwencjonalne zdania. Godzinę później Joanna wprowadzała na salę naszych obrad Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Staliśmy i klaskaliśmy i oczywiście nikt z nas nie sądził wówczas, że za niespełna czterdzieści dni obydwojga nie będzie już wśród nas”. Po trzech latach mogę tylko dodać, że przede wszystkim jako Polakowi, ale też jako adwokatowi przyszło mi w przypadku obu wspominanych w mym tekście wybitnych postaci boleśnie przekonać się o nieprzystawalności popularnych powiedzonek do skomplikowanej polskiej rzeczywistości. Oczywiste, że skutki dojmującej pustki na prezydenckim fotelu dotykają nas wszystkich, cały naród. Ból odczuwany przeze mnie jest jednak wzmocniony faktem, iż tak jak w przypadku poległego sternika naszej państwowej nawy, miejsce prawdziwego przewodnika polskiej adwokatury zajęła