Nie pocałuję cię już nigdy?

Trueba, reżyser oscarowy, nagrodzony za film aktorski z czasów wojny domowej Hiszpanii, tu z pomocą wybitnego rysownika i animatora oddaje się rekonstrukcji, ale szczególnego rodzaju. W animacji (to teoretyczne spostrzeżenie badaczy) odświeżają się chwyty kina zwykłego. Na przykład spadające kartki z kalendarza, wirujące wskazówki zegara, przyspieszona przemienność pór roku – w kinie realistycznym drażnią dosłownością; w animowanym uwodzą jako sposób filozofowania i opowiadania świata od nowa. Tę syntetyczną animowaną kubańskość uzyskano w „Chico i Ricie” dzięki cudem odnalezionym w Hawanie zdjęciom starych dzielnic, domów, ich wnętrz. W postaci syntetycznego, upiększającego rysunku, ożywione grą świateł, są barwniejsze, ciekawsze, bardziej mitologiczne niż wizerunki realistyczne.  Świat filmu, jego dramatyzm, jego konflikty, też jest uproszczony, jak rysunek postaci zarysowanych grubą, niby komiksową kreską. Jak namiętność i rozpacz, i zazdrość, o których opowiadają przypomniane na