Między Banderą a Majdanem, raz jeszcze

Podczas Pomarańczowej Rewolucji byłam akurat we Lwowie. Zapamiętałam rozmowę z pewnym Polakiem, który często przyjeżdża na Ukrainę, by badać tamtejsze archiwa. Interesują go m.in. najtragiczniejsze momenty naszych wspólnych relacji z czasów II wojny światowej. Był wówczas przerażony wielotysięcznymi demonstracjami w Kijowie. W jego ocenie tylko ujarzmiona przez Rosję Ukraina będzie najlepszym sąsiadem dla Polski – mówił z pełnym przekonaniem. Po jakimś czasie jego marzenie stało się rzeczywistością. Kijów wpadł w orbitę Moskwy i nawet dziś nie jest pewne, czy prędko się z niej wydostanie. Jakie korzyści odniosła z tego Polska? Jakie nasi rodacy, którzy są dziś obywatelami Ukrainy? O ile przybliżyliśmy się w tym czasie do uznania przez Ukraińców ludobójstwa dokonanego na Polakach? Dobrze rozumiem rozżalenie tych, którzy nadal czekają na sprawiedliwość w sprawie Wołynia. Nikt z moich bliskich nie był ofiarą tych straszliwych wydarzeń, ale wysłuchałam wielu opowieści