Mściwy zazdrośnik, policjant, Pan Śmierci

Panek ma więcej i mniej szczęścia. Nie wojuje z cenzurą, ale pracuje dla widza, który nie oczekuje już od kina powagi, tylko jeszcze więcej tego, co go rozbawiło poprzednio. Tymczasem historia Jakuba Franka (Łukaszewicz), nowego żydowskiego Mesjasza (1726–1791), który się ochrzcił, czynił cuda, pociągnął z sobą wielu wiernych, był więźniem na Jasnej Górze, brylował w Niemczech i Wiedniu – nie da się uchwycić w prostym kinie gatunków. Panek w dodatku komplikuje – samego Franka w filmie mało, a jego świat poznajemy przez pryzmat przygód i dążeń niejakiego Golińskiego (Chyra), byłego ucznia Franka, któremu tenże odebrał żonę. Goliński-odstępca, na którego polują inni członkowie sekty, pisze więc do Wiednia donosy na Franka. Idzie ich tropem zawzięty policjant (Bonaszewski), który ma wrażenie, że zdemaskuje intrygę przeciw cesarzowi (Stuhr), ale tylko robi z siebie błazna. Frank zdaje się mocny, leczy żonę policjanta, ten zbliża się do niego, miotając się między fascynacją a zapałem