Nigdy z królami nie będziem w aliansach...

Często mówimy, że nasze polskie powstania stanowią pewną ciągłość, że bez kolejnego nie byłoby następnych. Pamiętajmy w takim razie, że konfederacja barska była pierwsza. Pozostawiła następnym pokoleniom kilka doniosłych odezw, ryngraf na zawsze już kojarzony z polskim wojownikiem, dumną „Pieśń konfederatów barskich”, przepowiednie Wernyhory, pamięć o charyzmatycznym księdzu Marku… Stawam na placu z Boga ordynansu Rangę porzucam dla nieba wakansu Dla wolności ginę Wiary swej nie minę Ten jest mój azard Krzyż jest mi tarczą, a zbawienie łupem W marszu nie zostaję, choć i padnę trupem Anonim, „Pieśń konfederatów barskich“ 1768 29 lutego 1768 r. Bar na Podolu, na południowo-wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej, blisko granicy tureckiej, tego dnia staje się sercem dumnej Rzeczypospolitej. Grupa spiskowców, m.in. marszałek nadworny koronny Jerzy August Mniszek i biskup kamieniecki Adam Stanisław Krasiński, podpisuje doniosły akt konfederacji