Kresowe zapiski cz. II

W ubiegłym tygodniu wspomniałem, jak wierność katolickiemu wyznaniu ochroniła język polski i cementowała wspólnoty Polaków pozostałe na terenach wcielonych do ZSRS. Jak wobec brutalnej sowietyzacji konspiracyjne spotkania i modlitwy w języku polskim ochroniły język i tożsamość obywateli II RP i ich dzieci urodzone już po wojnie. Gdy rozpadł się Związek Sowiecki i pojawiła się możliwość powrotu Kościoła na tamte tereny, kiedy w opuszczonych i zdewastowanych świątyniach i klasztorach rozpoczęto usuwanie zniszczeń, Polacy katolicy ofiarnie włączyli się w remont bożych domów, aby przywracać w tych murach życie religijne. Zasługą przede wszystkim polskich kapłanów i polskich sióstr zakonnych jest wskrzeszenie Kościoła na Kresach. Od wczesnych lat 90. do połowy pierwszej dekady XXI wieku w większości kościołów odprawiano msze w języku polskim. Z czasem, gdy na Białorusi – zgodnie z opóźnioną o kilkadziesiąt lat reformą soborową – zaczęto wprowadzać do liturgii język