Krótka historia integracji

NATO? A po co? Świadomie wybieram integrację RP z Unią, a nie RP z NATO. O pierwszym wiem zdecydowanie więcej, choć i o drugim też co nieco, czego nie uświadczysz Czytelniku w żadnym podręczniku. Ot, taki drobiazg. Gdy w 1993 r. po wygranych przez partie Kwaśniewskiego i Pawlaka wyborach do Sejmu rozpoczęto negocjacje o powołaniu rządu koalicyjnego w składzie, uwaga, trzech partii, a wcale nie dwóch: SLD–PSL– Unia Pracy, to reprezentujący postkomunę dyplomata PRL Włodzimierz Konarski, były ambasador PRL przy Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (w latach 80.), stanowczo domagał się, aby wejścia Polski do Paktu Północnoatlantyckiego nie wpisywać jako celu rządu w umowie koalicyjnej… Cóż, potem jednak Amerykanie, jak widać, przekonali Kwaśniewskiego i Millera, by zmienili zdanie o 180 stopni. Nie dziwcie się jednak Państwo, że od ambasadora (i posła SLD) Konarskiego zdecydowanie wolę jego córkę, Agatę, znaną prezenterkę telewizyjną i modelkę. A więc