Piękno a sztuka

Rozmowa z prof. dr. hab. nauk z zakresu teologii moralnej, redemptorystą o. Witoldem Kawęckim.   W swojej najnowszej książce „Teologia piękna” próbuje Ojciec przywrócić prawdziwe znaczenie słowa „piękno”. Na ile zostało ono zdewaluowane przez współczesny konsumpcjonizm?  Człowiek nieustannie poszukuje piękna, a nawet można powiedzieć, że czuje nieustannie jego głód. Poszukuje go w sobie samym, w sztuce, muzyce, modzie, naturze, miłości, a nawet w religii. Mówiąc „piękno”, myślimy o wspaniałości, ozdobności, śliczności, cudowności, wskazując, że coś się nam podoba. Tymczasem pięknem – jak to ujmował Arystoteles – jest to, co zasługuje na uznanie, dzięki temu, że jest samo przez się godne wyboru, jest przyjemne przez to, że jest dobre i prawdziwe. Fałszywe ujęcia piękna zrodziły się w cywilizacji konsumpcji, w której, jak pisał R. Kapuściński, „jadłospis zastępuje Dekalog”. W niej człowiek-klient poszukuje zaspokojenia swoich pragnień. Rozrywka polega na wchłanianiu