Niektórych to miasto fascynuje. Mnie przygnębia i przeraża. Sprawia, że nie czuję się tutaj dobrze. I nie chodzi już nawet o wszędobylskie śmieci, ani o wypowiadane przez samych mieszkańców półszeptem słowo „camorra”. Tutaj sprawa jest bardziej skomplikowana.
Dopiero po spędzeniu w Neapolu dłuższego czasu otrzymamy szansę, aby odczytywać tutejszą rzeczywistość taką, jaka ona faktycznie jest. Wtedy zobaczymy wszystko bez blichtru. W dwojakim ujęciu. Ujmującym, ale i przerażającym. Ujmującym, bo trafimy na przykład do spowitej mgiełką baśni i abstrakcji pracowni neapolitańskiego artysty, do której wchodzą jedynie rodzimi mieszkańcy. Nie znajdziemy tu turystów ani pielgrzymów szukających śladów po św. Januarym. Oto niewielka, przypominająca kanciapę warszawskiego szewca z Pragi, pracownia miejscowego Gepetto. Człowieka, dla którego cały świat zamyka się w tych kilkunastu metrach kwadratowych z poustawianymi wokół figurkami, domkami, szopkami. Wreszcie z dopiero co
SUBSKRYBUJ aby mieć dostęp do wszystkich tekstów www.gazetapolska.pl
Miesięczny dostęp do wszystkich treści serwisu www.gazetapolska.pl.
Masz już subskrypcję? Zaloguj się
* Masz pytania odnośnie subskrypcji? Napisz do nas prenumerata@gazetapolska.pl
