Syn, Kłuszyn i walka o język

Nie używajmy siatki pojęciowej i określeń naszych wrogów, bo to już od razu oddanie im pola Mój pięcioletni (najmłodszy) synek oświadczył ostatnio z pełnym przekonaniem, wspartym obfitą gestykulacją (po kim on to ma?): – Nie interesują mnie rosyjskie sprawy, interesują mnie polskie sprawy... Dewiza godna męża stanu. Ja dokładnie w jego wieku – a był to rok Marca ‘68, ale też Praskiej Wiosny i sowieckiej agresji na Czechosłowację – publicznie dowodziłem, że jadę sprawdzić, „czy Ruskie mają rogi pod hełmami” Skąd mi się to wzięło? Ano z domu oczywiście. Jednym słowem: niedaleko pada jabłko od polskiej jabłoni. Albo też, jak mówi stare nasze powiedzenie: „jaki ojciec, taki syn”. Antyrosyjskość (a fe !) przekazywana w drodze reprodukcji prostej. Tak się dzieje w tysiącach polskich rodzin. I co więcej: tym razem na żadną kolejną polską hekatombę się nie zanosi, zatem wyrasta na naszych oczach pokolenie polskiej inteligencji ze zdrowym, sceptycznym podejściem do „