Walka młodych

W ciągu 45 lat istnienia Polski Ludowej działało w stolicy kilkadziesiąt tajnych organizacji przeciwstawiających się komunie Utarł się obraz społeczeństwa PRL-u jako śpiącego kolosa, wybuchającego okresowymi buntami, doprowadzającymi do przetasowań w partyjnym kierownictwie i ponownie zapadającego w marazm. Świadomość zbrojnego oporu dotyczy kilku pierwszych lat po wojnie i powszechnie nie docenia się ani ogromu jego skali, ani długotrwałości, a przecież ostatni partyzanci giną w latach 60. Powszechność i rozmiary oporu uzmysławia nam praca Bartłomieja Noszczaka „Etos gniewu”, dotycząca antykomunistycznych organizacji młodzieżowych w Warszawie. Mimo że nie opisuje udziału małolatów w konspiracji dorosłych ani młodzieżowych przybudówek takich organizacji jak KPN, rozmiary oporu i liczba ognisk buntu są imponujące. W ciągu 45 lat istnienia Polski Ludowej działało w stolicy kilkadziesiąt (autor wylicza 65) tajnych organizacji przeciwstawiających się komunie. A są to