Wolni z wolnymi, równi z równymi i zacni z zacnymi

Historia winna uczyć, że tak jak w 1658 r. nie brakło unii hadziackiej jawnych i skrytych wrogów, tak i dziś nie brak ich każdemu spotkaniu Polski i Ukrainy Hadziacz to dawne miasto i twierdza kozacka, położona na wschodnich krańcach Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w województwie kijowskim (od 1569 r. w granicach Korony), w starostwie perejesławskim, nad rzeką Psioł – lewym dopływem Dniepru.  Pierwsza wzmianka o Hadziaczu pochodzi z okresu wojny smoleńskiej (1632–1634), podczas której Stanisław Koniecpolski, hetman wielki koronny i starosta perejesławski, rozpoczął kolonizację lewobrzeżnej części Ukrainy (tj. usytuowanej po lewej stronie Dniepru) oraz lokował miasto Hadziacz. Tuż przed śmiercią hetman Koniecpolski, 15 i 20 grudnia 1636 r., nadał Hadziaczowi dwa przywileje, które gwarantowały miastu swobody i szerokie uprawnienia.  Chmielnickiego kontakty z Moskwą Po śmierci Koniecpolskiego w 1636 r. miasto wróciło do króla, a ten nadał je Władysławowi Żółkiewskiemu