Dialog z lewicą? Niemożliwe!

Wiara w to, że ze światopoglądową lewicą możliwy jest jakikolwiek dialog, nieustannie mnie zadziwia. Do dialogu trzeba przecież woli obu stron, a nie tylko dobrych chęci chrześcijan Tak jest w przypadku debaty nad sztuką krytyczną, którą wciąż na nowo próbują podjąć katoliccy teologowie. Ich dobre intencje nie mogą się spotkać z realną odpowiedzią, bo nie mamy wspólnego języka, by rozmawiać z „artystami” pokroju Jakuba Markiewicza czy Doroty Nieznalskiej. A dokładniej: język, którym się posługujemy, choć zawiera te same słowa, to definiuje je zupełnie inaczej. Zacznijmy od spraw oczywistych. Dla nas, chrześcijan, a przynajmniej osób czerpiących z kultury klasycznej, sztuka ma ścisłe związki z rzeczywistością, jest jej afirmacją, zachwytem nad zawartymi w niej logosem, sensem, treścią. To zaś oznacza, że sztuka ma realizować się w swoistej triadzie wartości: ma być – jak rzeczywistość – piękna, prawdziwa i dobra, ma budować naszego ducha, umacniać go, kształtować i