Zaufanie – skarb do odzyskania

Władza. Im więcej wiemy o rozmowach zarejestrowanych na taśmach hańby, im bogatsi jesteśmy w wiedzę o geszeftach biesiadników, tym bardziej ponury staje się obraz „elity” III RP. Im dłużej trwa korowód z „wyjaśnianiem” tego skandalu, tym mniej nadziei, że ktokolwiek poniesie odpowiedzialność za ujawnione na taśmach afery. „Teoretyczne państwo”, na którego aktywach bezkarnie żeruje (dosłownie – klnąc, pijąc i zagryzając) ekipa „właścicieli”, nie może budzić zaufania.  Demokracja. Kilka miesięcy po pierwszych taśmach staliśmy się uczestnikami, ale też ofiarami wyborczego skandalu. Jak ufać wynikom wyborów, w których ok. 18 proc. głosów uznano za nieważne? Dziś trudno nawet stwierdzić, w jakim stopniu była to zaplanowana, centralna operacja, a na ile skumulowany efekt lokalnych fałszerstw, awarii systemu, ludzkich błędów, niechlujstwa i nieudacznictwa. Sądy, które masowo odrzucają protesty wyborcze, i prawo, które uniemożliwia stwierdzenie przyczyn nieważności głosów,