Chwała zwyciężonym

Negowanie sensu i roli Powstania to wpisywanie się w scenariusze naszych wrogów: nazistów, Sowietów, rodzimych kominternowców Lekturę najnowszej pracy Joanny Wieliczki-Szarkowej „Powstanie Warszawskie 1944. Gloria victis” powinno się zadedykować zwolennikom „Obłędu ’44” i tym podobnej publicystyki, uprawianej przez tych, którzy nie mają pojęcia o czasach i sprawach, o których piszą. Powstanie Warszawskie, jak zauważa we wstępie prof. Witold Kiezuń, miało wszelkie cechy greckiej tragedii – nie mogło nie wybuchnąć i nie mogło wygrać. Otwarte pozostaje pytanie: czy podejmujący decyzję mieli tego pełną świadomość? Po latach generałowie bez trudu dowodzą, jak zwyciężyć w przegranych bitwach. Na bieżąco, w dynamicznej sytuacji nie sposób przewidzieć zdarzeń, zwłaszcza jeśli są alogiczne. Po doświadczeniach z listopada 1918 r. i wobec niemieckiego odwrotu któż mógł przewidzieć tak potężną reakcję Niemców? A kto brał pod uwagę, że Stalin powstrzyma zwycięski marsz na Berlin