Dzień papugi

Kto wie, jak potoczyłyby się losy trapezoidalnego królestwa Amirandy. Być może po średniowieczu nastąpiłaby ponownie starożytność, gdyby nie nadzwyczajne osiągnięcia w hodowli papug, których dokonano na przełomie XIII i XV w. Tych, których może w tym momencie uderzyć pozorna nielogiczność powyższego zdania, uprzejmie informujemy, że cały wiek XIV wycięła osławiona amirandzka cenzura, której wprawdzie oficjalnie nie było, ale w sposób nader udatny zastępowała ją zmowa mainstreamowych heroldów, dziejopisów, kronikarzy, a nade wszystko – błaznów.  Rzecz interesująca – w późnośredniowiecznej Amirandzie wykształcił się nieznany dotąd w naturze gatunek prorządowego trefnisia, który nigdy nie skalał się mówieniem gorzkich prawd władcy czy jego dworskiej kamaryli, lżył natomiast z upodobaniem wolnomyślicielskich filozofów, niezależnych rymopisów czy opozycyjnych kaznodziejów. „Ale wracajmy do naszych papug!” – jak mawiał mistrz Kakaduceusz z Imeru, który w onych czasach