Tsunami

Podróże kształcą. Podczas niedawnego pobytu w Tajlandii szukałem śladów wielkiego niszczycielskiego tsunami z grudnia 2004 r., które pochłonęło blisko 300 tysięcy ludzkich istnień. Za punkt obserwacyjny wybrałem region Khao Lak nad Morzem Andamańskim, gdzie żywioł był najsroższy. Może podświadomie uważałem, że w leju po bombie najbezpieczniej, a piorun nie strzela dwa razy w to samo miejsce. W każdym razie siedząc na nadmorskim tarasie, wystarczyło przymknąć oczy, by wyobrazić sobie dwunastometrową falę, która przełamuje się nad barierkami, zmiata leżaki, bary, wybija szyby w luksusowych domkach, przebija się przez recepcyjne hole, topi ludzi w pokojach, idzie dalej dwa kilometry w głąb lądu, szeroka ponad 200 kilometrów. Po niej następują kolejne... Dziś ruin jest już niewiele, wyrosły nowe hotele, odbudowano restauracje. Jedynym wspomnieniem kataklizmu jest pomnik z policyjną motorówką, przeniesioną przez falę dwa kilometry od brzegu. Jak zwykle rodzi się pytanie